دانلود سخنرانی مرحوم خبازیان زاده

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (آیه ۱۸۳ سوره بقره)

مرحله‌دوّم تقوا، تقوای قلبی است. قلب حرم خداست. یعنی جایی است که خداوند برای خودش حریم قرار داده است و ما باید حواسمان را جمع کنیم تا در حرمِ خدا، غیر از خدا را ننشانیم. تقوای قلبی، یعنی قلب را از محبّتِ غیرِ خدا پاک کنیم و اگر محبّتِ غیرِ خدا در دل نباشد، نافرمانی از انسان سر نمی‌زند.

  قلب، یک مرکز کنترل برای همه‌ی اعمال ما  است. تمامِ اعضاء و جوارح اموراتشان را به قلب منعکس می‌کنند و قلب متأثّر می‌شود. در این صورت است که حالتِ قلب نسبت به بیرون، بر مبنای گزارشاتِ اعضاء و جوارح تغییر می‌کند.  

پس اعضاء و جوارح اند که بر روی قلب اثر می‌گذارند و انسان باید اوّل تقوای افعالی را به دست آورد تا به تقوای قلبی برسد. یعنی محبت، خوف، ر جاء و توکّل و… فقط برای خدا است و همه‌ی این حالت‌ها وقتی به عمل می‌آید که قلب متّقی شود و تا زمانی که اعضاء و جوارح متّقی نشوند، قلب هم متّقی نمی‌شود.

قلب همیشه در حال انقلاب و دگرگونی است و هر لحظه به یک شکل و یک رنگ در می‌آید.

چون وقتی زاویه دیدِ انسان، خراب باشد و وقایع را اشتباهی به انسان نشان دهد، انسان باورش می‌شود. مانند لقمه‌ی حرام که حقایق عالم را طور دیگری به انسان نشان می‌دهد و با ورود لقمه‌ای به شکم، تشخیص خوب و بد برای انسان نغییر می‌کند. انسان باید خطورات قلبی و ذهنی خود را هم کنترل کند و این نتیجه ی تقوای قلبی است و زمانی به دست می‌آید که قلب، متقی باشد.

 روزه، تمرین و مشقِ تقوا است و ماه رمضان، بهارِ مؤمن است و وقتی بهار می‌آید، انسان لذت می‌برد که از خانه بیرون برود و در باغ و بوستان بگردد.

روحِ ما ذائقه‌ای دارد و مؤمنی‌که ذائقه‌اش سالم باشد، مزه‌ی ماه رمضان، نماز، روزه، تلاوت قرآن و… را می‌چشد اما اگر انسان به گناه آلوده باشد، مریض می‌شود و ذائقه‌‌اش تغییر می‌کند و دیگر از این اعمال لذت نمی‌برد و خوشش نمی‌آید.

حال وقتی انسان مریض شد، باید به دکتر برود. طبیب ما پیامبرصلی الله علیه وآله است و نسخه‌ای به ما داده است که با استفاده از آن متقی شویم.

 تقوا، نیروی تشخیص خوب از بد را  به انسان می‌دهد. در این صورت وقتی مزه‌ی خوبی‌ و بدی‌ها را می‌چشیم و از بدی‌ها اجتناب و به خوبی‌ها روی می‌آوریم و این نتیجه‌ی تقوا است.