جناب سیدجواد مجتهد سیستانی (پسر مرحوم آیت الله سیدمحمود مجتهد سیستانی) در ضمن خاطراتی از آن زمان می فرمایند:

مرحوم خبازیان (رضوان الله تعالی علیه) دلسوخته حضرت حجّت (عجل الله فرجه) آنچنان اثر عمیقی در دوستان و موالیان امیرالمومنین سلام الله علیه به جا گذارد که کمتر دوستی است که با یاد آن بزرگوار بعد از گذشت 24سال از رحلتش متأثر نشود.
جناب سیدجواد مجتهد سیستانی (پسر مرحوم آیت الله سیدمحمود مجتهد سیستانی) در ضمن خاطراتی از آن زمان می فرمایند:
درگذشت و رحلت این مدافع ولایت علوی و سرباز راستین ولیّ عصر (عجّل الله فرجه) آنچنان در روح و جان مرحوم پدرم اثر گذاشت که برای مدتی هر شب به من می فرمودند: نفسم تنگ شده، من را بیرون ببر، با اینکه آن شبها، شبهای سرد زمستان بود.

من هم جهت حفاظت با ایشان همراه می شدم و گاهی هم مرحوم آقا را به حرم حضرت رضا (سلام الله علیه) می بردم تا غم فقدان مرحوم آقای خبازیان کمی التیام پیدا یابد و یا حداقل مرحوم پدرم آرام شوند. زیرا این غم آنچنان فشاری بر مرحوم والد آورد کرده بود که نفسشان تنگ می شد و از غصه فقدان این مدافع ولایت، به بیماری فشار خون نیز مبتلا شدند.

جایگاه مرحوم آقای خبازیان در تبلیغ و نشر فرهنگ علوی و مهدوی جایگاه خاصی بود و به بیان و نقل خاطرات نمی توان آن را به نسل جدید رساند، آنچنان که مرحوم آقا فرموده بودند اگر خبازیان می ماند، مرز ایران را به وهابیت می بستم.

مرحوم آقا عنایت خاصی به مرحوم آقای خبازیان داشتند، من از بعضی از شاگردان ایشان شنیدم که مرحوم والد فرموده بودند: من تا جایی که بتوانم علومم را در اختیارآقای خبازیان خواهم گذاشت اما حیف و صد حیف که اجل به شاگرد و به استاد گرانقدرش مهلت نداد.