از جابر، از امام باقر (علیه السلام) نقل می کند: به من فرمود: اى جابر، آيا كسى كه خود را به شيعه بندد همينش بس باشد كه دوستى ما خاندان را دارد؟ به خدا شيعه ما نباشد جز كسى كه تقوای الهی داشته باشد و او را فرمان برد، شيعههاى ما شناخته نمىشدند جز به نشانه تواضع و خشوع و امانتدارى و كثرت ياد خدا و روزه و نماز و نيكى كردن به پدر و مادر و وارسى حال همسايگان از درويشان و مستمندان و بدهكاران و يتيمان و راستگوئى و خواندن قرآن و نگه داشتن زبان از مردم جز به ذكر خير و آنها امين عشائر خودند در هر چيز.
جابر گويد: من گفتم: يا ابن رسول الله، امروزه ما كسى را بدينسان نشناسيم، فرمود: اى جابر، مبادا روشهاى مردم تو را به اين عقيده كشند كه براى مرد همين بس باشد كه گويد: من على را دوست دارم و پيرو اويم و سپس با اين گفته زبانى فعال نباشد، اگر گويد:
من رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را دوست دارم و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بهتر از على (علیه السلام) است و سپس پيروى از شيوه او نكند و به روش او كار نكند دوستى او براى وى سودى ندهد، تقوای الهی داشته باشید و براى خدا كار كنيد، به راستى ميان خدا و كسى خويشى نيست، دوستترين بنده ها نزد خدا عز و جل و ارجمندترينشان نزد او با تقواتر و مطيعتر آنها است نسبت به او، اى جابر، به خدا نتوان نزديك شد به خداوند تبارك و تعالى جز به اطاعت، همراه (ظاهری بودن) ما، برات آزادى از دوزخ نيست و احدى را بر خدا حجتى نيست، هر كه مطيع خدا است، دوست ما است و هر كه نافرمان خدا است دشمن ما است، نتوان به ولايت ما رسيد جز با عمل و ورع.
